Raty dla zakupów już od 100 złotych brutto, 2. Od 3 do 36 rat, 3. Decyzja kredytowa już od 5 minut!, 4. Wysyłka w chwili otrzymania pozytywnej decyzji. Hellena Oranżada musssująca strzelająca w proszku czerwona 6 g w kategorii Napoje musujące. Zamów produkt w AMICO. Kup teraz na Allegro.pl za 5,40 zł - Hellena Oranżada proszek strzelający 6g x 5 sztuk (12602163032). Allegro.pl - Radość zakupów i bezpieczeństwo dzięki Allegro Protect! Find calories, carbs, and nutritional contents for oranżada and over 2,000,000 other foods at MyFitnessPal Oranżada w proszku w saszetkach sypało sie od szklanki i syfonem napełniało późnie lata 70-siąte 10 lat. 10 1. Zgłoś Odp owiedz; 2013-08-10 15:14. Edytuj Oranżada w proszku musująca o smaku truskawkowym 1. 1, 10 zł. (6,47 zł/100 g) 10,09 zł z dostawą. Produkt: Napój truskawka Celiko 17 g. dostawa sob. 25 lis. dodaj do koszyka. Firma. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd Nợ Xấu. Pepsi-Colę zaczęto produkować w Poznaniu we wrześniu 1974 roku, ale jeszcze pod koniec lat 80. była rarytasem Fot. Andrzej SzozdaPepsi-cola wytwarzana w Poznaniu! - to było nie lada wydarzenie. Na początku września 1974 roku w poznańskiej wytwórni pepsi-coli z taśm produkcyjnych zjechały pierwsze butelki tego gazowanego napoju. "Burżuazyjna" pepsi rodem z USA wtedy była jednak jeszcze drogim rarytasem. A co w Poznaniu piło się na co dzień w okresie PRL? Zobaczcie archiwalne zdjęcia! Prasa we wrześniu 1974 roku z dumą informowała, że produkcja pepsi-coli w poznańskiej wytwórni docelowo ma osiągnąć 58 mln butelek rocznie. Napój ten w latach 1974-1975 - poza Poznaniem - zaczęto wytwarzać także w Gdańsku, Krakowie i Szczecinie. Wprowadzenie na polski rynek amerykańskiego napoju, przedstawianego wcześniej (podobnie jak coca-cola) przez propagandę PRL jako symbol "zgniłego Zachodu", stanowiło ideologiczny przełom i świadectwo otwarcia Polski na świat przez ekipę Edwarda Gierka. Nie każdego jednak było stać na popijanie pepsi-coli, która była trzy razy droższa od zwykłej, rodzimej zatem piło się w Poznaniu w latach 70. i 80., kiedy pepsi-cola (i coca-cola) należały jeszcze do "arystokracji" wśród napojów na krajowym rynku? Jakie napoje i w jakich warunkach wtedy sprzedawano w sklepach i punktach gastronomicznych. Jak i gdzie były wytwarzane? Najlepiej pokazują to zdjęcia z tamtych czasów. Zapraszamy do wspomnieniowej podróży po poznańskim i wielkopolskim "świecie napojów" sprzed 30 i 40 lat. Dla wielu młodych ludzi Polska Rzeczpospolita Ludowa to odległa historia, prawie jak druga wojna światowa. Nie śmieszą ich dowcipy z tamtego okresu, z niczym nie kojarzą nazw: frania, bambino, druh czy saturator. Starsi nierzadko wspominają ten sprzęt z sentymentem. Życie w Polsce po 1989 roku szybko się zmieniło. Zniknęło ze sklepów mleko w butelkach. Ze sreberkiem zamiast zakrętki (taśma z otworami zdobiła niejedno wesele czy zabawę sylwestrową). Kto dziś jeszcze pamięta, że po mleko chodziło się z... kanką? Chleb i musztardę (szklane opakowanie służyło za szklankę - tzw. musztardówka) nosiło się w siatce z żyłek (te lepsze miały ozdoby z koralików). Szpanem było posiadanie reklamówki, kupionej - jak śpiewał Perfect - za dziesięć centów w Peweksie (to taki sklep, w którym kupowało się za zielone, czyli dolary). Jednorazówka służyła nam lata. Klejona taśmą samoprzylepną (zwłaszcza uchwyty) wzbudzała zazdrość kolegów w szkole, pracy. Z czasem reklamówki można było kupić w większych miastach także u kobiet stojących w podziemnych przejściach. Oranżada w proszkuDziś żadne dziecko nie delektuje się oranżadą w proszku. Bo jej po prostu nie zna. Kiedyś każdy brzdąc wylizywał z szarej torebki słodki proszek. Rzadko rozpuszczał go w wodzie. Przecież niemal w każdym domu był także enerdowski syfon. Napełniało się go w specjalnych punktach. Do ulepszonej wersji wymyślono naboje. By kupić te dobre, trzeba było oddać w pudełku zużyte. Pytani o wspomnienia 40-latkowie, opowiadają: Nabój wkładaliśmy do rączki, przebijając głowicę, dokręcaliśmy, potrząsaliśmy butelką (wcześniej nalewaliśmy wody z kranu), chwilę odczekaliśmy i już można było zaspokoić pragnienie wodą z bąbelkami. W gorące dni mogliśmy schładzać się małym wiatraczkiem - zefirem. Dawał trochę wytchnienia, zwłaszcza chodzącym w modnych, z nylonowych nici koszulach non-iron (niewymagających prasowania). Na ulicy wypatrywaliśmy białego wózka. To saturator, czyli urządzenie do nasycania wody dwutlenkiem węgla. Na górze - kranik i szklanki. Trochę się je popryskało i napełniało czystą wodą lub z sokiem. Szpulowe przebojeStarsi z żalem wspominają także tamte prywatki niezapomniane. Z adapterem bambino w roli głównej. Pocztówki dźwiękowe (z kwiatami, widokami znanych miejsc w Polsce) kupowali w kiosku Ruchu i zapartym tchem słuchali piosenki o tym, jak ktoś na ławce wyrył serce i napisał głupiej Elce... W niektórych domach razem z adapterem było radio na nóżkach. Przypominało szafkę. Dzięki radioodbiornikom lampowym i audycjom z Luksemburga czy Wolnej Europy można było poznać muzykę, której polskie rozgłośnie nie propagowały. Z czasem polska młodzież w każdą sobotę z niecierpliwością czekała na listę przebojów Marka Niedźwieckiego w radiowej trójce. Nagrywała na kasety (z gorzowskiego Stilonu) największe przeboje i odtwarzała je na kasprzaku. Albo starszym magnetofonie szpulowym (dwu lub czterościeżkowym).Imprezę trzeba było uwiecznić na czarno-białej kliszy. Zdjęcia wykonane aparatem druh cieszą dziś niejedno oko. Wałki z korbkąJeśli po imprezie zostało trochę jedzenia, można je było włożyć do mewy, pierwszej polskiej lodówki, której produkcję rozpoczęto we Wrocławiu w 1956 roku. Praniem brudnych rzeczy zajęła się okrągła frania. Na górze miała dwa wałki z korbką do maglowania. Pralki automatyczne zaczął produkować w latach 70. wrocławski pierwszy polski odkurzacz alta powstał w rzeszowskim Zelmerze w 1952 roku. W sprzątaniu niezawodna była też pasta tak ciężkiej pracy odpoczywaliśmy, wspominają starsi czytelnicy, przy telewizorze wisła. Później standard się podwyższał, obok pierwszego programu pojawił się drugi. Agaty zastępowały jupitery, a nawet przywożone ze Związku Radzieckiego rubiny. Skarpetą po górachOdpoczywaliśmy wyjeżdżając za miasto warszawą (jej produkcję rozpoczęto w 1951 roku; ten jeden z pierwszych socjalistycznych samochodów przypominał wyglądem amerykańską limuzynę, ale produkowany był na licencji radzieckiej pobiedy).W roku 1958 ruszyła produkcja syrenki - pierwszego masowo produkowanego samochodu, w całości skonstruowanego w Polsce. Ostatni taki samochód (nazywany potocznie skarpetą) zszedł z taśmy dopiero w 1972 roku. Ileż to urlopów, wycieczek wiąże się z poczciwą syrenką? Albo samochodem dla każdego (takie obowiązywało hasło propagandowe) - maluchem, produkowanym od 1973 roku w Bielsku i przedmiotów, urządzeń z PRL-u jest znacznie więcej. Liczydło przypomina o pierwszych latach w szkole, a także pracy w biurze. Tiki-taki (dwie kulki na sznurki i z kółkiem na palec), kostka Rubika - przywołują obrazy podwórkowych zabaw. Czapka uszatka (pilotka) - mroźne zimy, spódnice bananówy - słoneczne wakacje. Za każdym z tych przedmiotów kryje się cząstka własnej historii. Warto ocalić ją od zapomnienia. Dla siebie i dla innych. PRL – jak na ludową demokrację przystało – był krajem niedoboru. W sklepach brakowało niemal wszystkiego, a to, co się pojawiało, niekoniecznie spełniało najwyższe standardy. Może dlatego część ówczesnych klasyków dawno wyszła już z obiegu. Co można było kupić, ale już się nie da? Młody Polak, który przeniósłby się w czasie o kilka dekad wstecz, w peerelowskich sklepach i lokalach usługowych mógłby się poczuć bardzo zagubiony. Na próżno szukałby Coli, Pepsi, Fanty czy choćby Snickersa. Swoich podartych, wysłużonych dżinsów Levi’s nie byłby w stanie zastąpić nowymi. W zamian oferowano by mu jednak szereg rodzimych produktów o obco brzmiących nazwach. Reklama Towary te w książce Zapomniane słowa z PRL-u i nie tylko przypomina Franciszek Czekierda, od kilku dekad zajmujący się zbieraniem wychodzących z użytku określeń. Jakie wyroby królowały na sklepowych półkach? Oto kilka najpopularniejszych, o których dzisiaj mało kto już pamięta. Zapomniane produkty z czasów PRL-u Cytronada – żółty napój, przypominający lemoniadę. Opakowany w przezroczystą folię, którą trzeba było przebić załączoną słomką, by zaspokoić pragnienie. Szampan mleczny – o wdzięcznej nazwie „serwowit”. Produkt, który pojawiał się w latach 70. i 80. Był to lekko kwaskowaty, musujący sfermentowany napój mleczny, podobno zawierający śladowe ilości alkoholu. Sprzedawano go w butelkach o pojemności 0,25 litra. Oranżada w proszku – pomarańczowy proszek, który po rozpuszczeniu w wodzie zamieniał się w oranżadę. Sprzedawany w papierowych torebkach… i najczęściej spożywany przez dzieci na sucho. Wyrób czekoladopodobny – praktycznie jedyna dostępna pod koniec epoki peerelu „czekolada”. Kakao, na które brakowało dewiz, zastępowano tu tłuszczami roślinnymi. Z rzadka pojawia się na półkach sklepowych i dzisiaj. Wyroby czekoladopodobne wyglądały i smakowały „prawie” jak prawdziwa czekolada… Fot. SKopp, lic. CC BY-SA Marmolada na wagę – w latach 60. była powszechnie sprzedawana w sklepach spożywczych. Otrzymywano ją z przecierów owocowych, gotowanych na cukrze. Można było ją kupić w pięciokilowych drewnianych skrzynkach lub jeszcze większym walcowatym wiaderku. Butelka z zalakowanym korkiem – zwykle zawierająca napój alkoholowy, ale czasem także sok czy ocet. Zanim pojawiły się kapsle i zakrętki, butelki takie korkowano, a następnie oblewano czerwonym lakiem, na którym odciskano pieczęć monopolu spirytusowego. Obywatele Polski Ludowej często próbowali je otwierać bez korkociągu, uderzając dłonią w dno butelki. Rajtuzy prążkowane – element ubioru przeznaczony dla dzieci, wykonany z grubej bawełny. Rajtuzy często występowały w mało atrakcyjnym kolorze kawy z mlekiem. Franciszek Czekierda wspomina, że jego koleżanki ich nienawidziły. Może dobrze, że pod koniec lat 60. ta „ozdoba” damskich nóg zniknęła ze sklepów. Pocztówka dźwiękowa – hit sprzedaży wśród młodzieży, „uboga krewna płyty gramofonowej” – jak pisze Czekierda. Z jednej strony znajdowała się kartonowa pocztówka, a z drugiej – wyżłobione rowki na folii. Przystępna cena sprawiała, że młodzi chętnie wysyłali sobie przeboje Maryli Rodowicz, Beatlesów czy Toma Jonesa. Pocztówkę dźwiękową można było odtworzyć na przykład na gramofonie Bambino. Fot. Wojciech Pysz, lic. CC BY-SA Chusteczka materiałowa – powszechnie używana, zanim nie pojawiły się chusteczki jednorazowe. Przetrwała do dzisiaj, ale pełni już niemal wyłącznie funkcję ozdobną. Polskie dżinsy – czyli tak zwane „szariki” lub „odry”, szyte w Zakładach Przemysłu Odzieżowego w Szczecinie. Wykonywano je z mocno wybielanej tkaniny bawełnianej z różnymi domieszkami. Miały charakterystyczny, marmurkowy deseń. Co więksi modnisie odrywali z nich polskie metki, by ukryć „wstydliwe” pochodzenie… Fibrowa walizka – wykonana z tworzywa, powstałego po sprasowaniu papieru bawełnianego lub celulozy, nasyconej chlorkiem cynku, i wzmocniona metalowymi okuciami. Występowała w różnych wielkościach, najczęściej w kolorze brązowym. Reklama Bibliografia: Franciszek Czekierda, Zapomniane słowa z PRL-u i nie tylko, BoSZ 2019. informacje o produkcie Wartości odżywcze Wartość odżywcza w 100 ml przygotowanego napoju: wartość energetyczna: 147 kJ/ 35 kcal, tłuszcz: 0g, w tym kwasy tłuszczowe nasycone: 0g, węglowodany: 8,2g, w tym cukryL 8,1g, białko: 0g, sól: 0,1g. opis produktu Charakterystyka Kupując karton zyskujesz 10% zniżki. Składniki Cukier, regulatory kwasowości: kwas cytrynowy, węglan sodu, aromaty, barwnik:antocyjany, ekstrakt krokosza barwierskiego. Nazwa handlowa Oranżada mussssująca w proszku 18 g Hellena Tagi Oranżada pachnąca landrynkami, to jeden z niewielu gazowanych napojów dostępnych w PRL-u. Sprzedawana była w charakterystycznych butelkach typu krachla. Nazywano je „oranżadówkami” Przed sklepami dzieciaki spierały się, czy lepsza jest żółta, czy czerwona. I nawet jeśli ktoś wolał czerwoną, to i tak dostał taką, jaka została w skrzynce w sklepie. Nawet w największe upały oranżada sprzedawana była ciepła i nikt się tym nie przejmował. Najważniejsze, że była słodka, pachnąca i smakująca landrynkami. A przede wszystkim, że była gazowana. Z czego składała się PRL-owska oranżada? Oranżada nie była zdrowa w dzisiejszym rozumieniu wartości zdrowotnych, których poszukujemy w produktach spożywczych. Jej skład to woda, cukier, barwniki i dodatki smakowe. Była jednak uwielbiana. Nic tak nie gasiło pragnienia jak właśnie oranżada ze szklanej butelki. Pomimo tego, że w tych czasach nie było w sklepach lodówek na napoje i nawet w największe upały nie można było kupić schłodzonej. Wprost ze skrzynek sprzedawany był więc ciepły napój. Do wyboru była wersja żółta i czerwona, chociaż wybór to może za duże słowo, bo i tak w sklepie dostawało się jedynie tą, która właśnie była dostępna. Oba kolory oranżady pakowano do tych samych skrzynek i dostarczano do sklepów w nieodgadnionym systemie... W latach 70. i 80. XX w. poza gotową oranżadą w „oranżadówkach” można było kupić jej suchy odpowiednik w torebkach. Oranżada w proszku była przeznaczona do rozpuszczania w wodzie, jednak jej smak nie dorównywał tej gotowej. Miała jednak inną zaletę. Słodki proszek musował na języku i dawał wrażenie pienienia się. W rezultacie płynną oranżadą z przyjemnością gasiło się pragnienie, natomiast tą w proszku jadło się na sucho. Napój rozlewano do szklanych butelek krachla, potocznie nazwane „oranżadówkami” Picie oranżady z takich butelek, wiązało się z jeszcze jedną przyjemnością. To oczywiście sposób otwierania opakowania. Wystarczyło pstryknąć i charakterystyczny korek odskakiwał i zawisał na metalowym drucie, a z butelki wydobywało się przyjemne syknięcie. „Oranżadówki” to tak naprawdę butelka typu krachla To szklana butelka z metalowym, pałąkowatym zamknięciem, zakończonym porcelanowym korkiem. Nie przypadkiem do takich właśnie butelek wlewana była gazowana oranżada. To rodzaj szczelnego zamknięcia, doskonałego do gazowanych napojów. Nazwa „krachla” wywodzi się z Galicji. Jest zapożyczeniem austriackiego określenia oznaczającego oranżadę. W dawnym Krakowie, w rezultacie krachlą nazywano zarówno ten rodzaj butelki, jak i samą oranżadę. W dzisiejszych czasach butelki typu krachla używane są w przemyśle piwowarskim Drugie życie oranżadówek z PRL-u Butelki poza swoim charakterystycznym wyglądem miały też tę zaletę, że porcelanowy korek na pałąkowatym drucie mógł być wielokrotnie używany. Był szczelny dzięki gumowej uszczelce ułożonej na porcelanowym korku. „Oranżadówki" były niezastąpionym pojemnikiem na wszelkie przenoszone napoje. Można było zabrać pustą butelkę na zakupy w warzywniaku i poprosić o odlanie z beczki trochę soku z kiszonych ogórków. Ale najczęściej towarzyszyły młodzieży na wycieczkach szkolnych. Mamy przygotowywały w nich herbatę z cytryną do popicia suchego prowiantu podczas szkolnej wyprawy i mogły być pewne, że płyn nie rozleje się gdzieś w plecaku. Źródło: wikipedia

oranżada w proszku lata 70